Strategia Utrzymania Ruchu obejmuje całość działań prowadzonych w obszarze utrzymania ruchu infrastruktury technicznej, ukierunkowanych na osiągnięcie założonych celów, np. wzrost niezawodności, obniżenie kosztów zużycia energii, poprawa dostępności itp. Strategia utrzymania ruchu infrastruktury technicznej w ujęciu długofalowym, jest planem zakładającym cele do osiągnięcia oraz zasoby, które będą służyły osiągnięciu tych celów. Strategia zawsze bazuje na założeniach biznesowych związanych ze świadczeniem usług przez infrastrukturę krytyczną oraz warunkach otoczenia właściwych dla tego biznesu. Kiedy strategia jest opracowywana, zazwyczaj ma horyzont czasowy 2–5 lat. Zwykle kluczowym elementem strategii utrzymania ruchu są tzw. strategie eksploatacyjne odnoszące się do poszczególnych elementów infrastruktury technicznej. Utrzymanie ruchu może być realizowane na podstawie jednej z czterech strategii eksploatacyjnych:
- Strategię eksploatacji do wystąpienia uszkodzenia – Run to Failure (RTF). Oznacza to że na podstawie rzetelnych analiz podejmuje się decyzję o utrzymaniu ruchu w ujęciu reakcyjnym, tzn. do wystąpienia / wykrycia uszkodzenia. W wielu przypadkach jest to strategia domyślna dla elementów infrastruktury technicznej nie mających większego znaczenia dla utrzymania dostępu do usług infrastruktury krytycznej. Zazwyczaj przyczyną są koszty obsługi, które dla niektórych maszyn mogą być znacznie niższe przy realizowaniu strategii RTF.
- Utrzymanie na podstawie stanu technicznego – Condition Based Maintenance (CBM). Utrzymanie według tej strategii polega na monitorowaniu stanu oraz podejmowaniu decyzji o realizowaniu obsług technicznych infrastruktury technicznej na podstawie znanych wartości charakteryzujących ten stan techniczny. Dzięki realizowaniu tej strategii możliwe jest osiągnięcie dłuższych okresów pomiędzy remontami oraz obniżenie całkowitych kosztów operacyjnych. Jednocześnie CBM pozwala na znaczne ograniczenie ryzyka wystąpienia uszkodzenia przy właściwym określeniu optymalnego momentu zrealizowania obsługi technicznej. Analizy i całokształt działań w tym zakresie określa się również jako utrzymanie predykcyjne – PdM (Predictive Maintenance). W działaniach CBM wykorzystuje się diagnostykę techniczną. Istnieje wiele modeli diagnostycznych, a kluczowymi są: diagnostyka drgań, badania emisji akustycznej, analizy oleju i termografia.
- Predykcyjne Utrzymanie Ruchu – Predictive Maintenance (PdM) jest to strategia zakładająca optymalne użytkowanie elementów infrastruktury poprzez wyeliminowanie występowania awarii i optymalne planowanie prac utrzymania ruchu na podstawie badania stanu technicznego. Aby tego dokonać, wykonuje się wyprzedzające badania, które pomagają ocenić stan techniczny elementów infrastruktury technicznej oraz na tej podstawie umożliwiają podejmowanie decyzji o ewentualnej wymianie poszczególnych zużytych części, regeneracji, regulacji, czyszczeniu itd. Utrzymanie predykcyjne polega na ekstrapolowaniu wyników badań diagnostycznych w celu ustalania granic kluczowych parametrów progowych oznaczających stan przed wystąpieniem awarii. Prognozowania dokonuje się zazwyczaj poprzez monitorowanie i ekstrapolowanie wyników badań diagnostycznych i ustalanie granic kluczowych parametrów.
- Prewencyjne Utrzymanie Ruchu – Preventive Maintenance (PM) polegające na realizowaniu działań mających zapobiegać występowaniu awarii. Prewencyjne utrzymanie ruchu może być realizowane z zastosowaniem planowanych działań serwisowych oraz działań predykcyjnych określonych na podstawie badań stanu technicznego. Przykładowymi działaniami prewencyjnymi są testy, inspekcje, planowa wymiana części i podzespołów, badania diagnostyczne, analizy itd.
